Wieki XIII i XIV były okresem szczególnego rozkwitu dzialalności redempcyjnej trynitarzy. Znajdując żywe poparcie kolejnych papieży, biskupów, królów, książąt i innych możnowładców, entuzjastycznie przyjmowani przez wiernych, posiadając pomoc w licznych bractwach i grupach sióstr, realizowali wielkodusznie i z sukcesem swój charyzmat. Wielu generalów, za przykładem św. Jana de Matha osobiście prowadziło dzieło redempcyjne (il. 21). Niestety, brak jest pełnych informacji źródlowych na ten temat.

Nie licząc redempcji przeprowadzonych przez generalów, znajdujemy wzmiankę o tuzinie francuskich redempcji, odbytych do roku 1540. Największe z nich dokonały się w 1490 roku, kiedy wykupiono 204 niewolników, a także w roku 1505, gdy obdarzono wolnością 392 jeńców. W drugiej połowie XVI nie dokonano ani jednej redempcji, natomiast w kolejnych dwóch stuleciach ich liczba wyniosta 52. W 47 z nich wykupiono 2323 niewolników, liczba pozostałych, niestety, pozostaje nieznana. Poza dwiema redempcjami, które odbyły się na Węgrzech i w Konstantynopolu, miejscem działalności Francuzów była północna Afryka.

W Portugalii od 1461 do 1558 roku nie odbyła się ani jedna trynitarska redempcja, wskutek sprzeciwu króla Alfonsa V. W latach 1558-1778 Portugalczycy przeprowadzili 38 redempcji generalnych uwalniając 7126 jeńców, do których należy doliczyć jeszeze 1950 wykupionych w czasie sześciu redempcji partykularnych, z lat 1566-1603. Historiografowie Zakonu podają jednak liczbę minimum 50 redempcji portugalskich i najmniej 11200 wykupionych niewolników.

W XV wieku Hiszpanie odbyli szereg redempcji w latach 1450, 1454, 1456 (kilka), 1462, 1467, 1480. W szesnastym stuleciu przeprowadzono kilka redempeji, jednakże szezególne ich nasilenie nastąpiło po 1580 roku, kiedy to, co 3-4 lata prowincja kastylijska wraz z andaluzyjską realizowały owo przedsięwzięcie. Wskutek monopolu mercedariuszy trynitarze prowincji aragońskiej nie mogli przeprowadzać redempeji, ale spieszyli z pomocą swym braciom z innych prowincji. Między 1580 a 1769 rokiem trynitarze hiszpańscy wykupili blisko 7000 jeńców, do czego należy dodać drugie tyle uwolnionych w poprzednich redempcjach. Tylko w 1535 roku o. Antonio de la Paz uwolnił w Tunisie 5000 więźniów. Tak więc trynitarze hiszpańscy w ciągu trzech wieków wykupili przynajmniej 16332 więźniów, do czego trzeba jeszcze dodać nieznaną liczbę uwolnionych przez trynitarskich administratorów szpitali w Algierze i Tunisie.

Te niezwykłe placówki zakonne umożliwiały trynitarzom bliski i żywy kontakt z chrześcijańskimi niewolnikami w morzu dominacji arabskiej, pozwaIały przygotowywać i koordynować redempcje oraz stanowiły centra permanentnej informacji dla rządów europejskich, zainteresowanych uwolnieniem konkretnych osób2. Prowadzona przez nich działalność szpitalnicza posiadała szczególny wymiar ekumeniczny, jako że opieka zakonna nie różnicowała wiary chorych. Szpitale te stanowiły również ośrodki szczególnej aktywności misyjnej, źródło apostolatu wśród muzułmanów, poprzez przykład życia, ubóstwo i troskę o chorych.

Stała obecność trynitarzy w Algierze sięga 1595 roku, kiedy utworzono tam Konfraternię Trójcy Najświętszej i wynajęto dwa domy. Na rok 1612 datuje się szpital trynitarski, w którym pracowali i w jego bliskości zmarli, męczennicy Juan Aguila, Juan Palacios i Bernardo de Monroy. W 1662 roku brat Pedro de la Concepción Garrido odnowił pięć małych szpitalików, w których przy pielęgnacji 80 chorych pracowało 3-4 trynitarzy oraz chirurg i aptekarz. Brat Pedro za publiczne wystąpienie przeciw Mahometowi został w dniu 19 sierpnia 1667 roku spalony żywcem, mimo to placówka w Algierze przetrwała aż do początków XIX wieku. Do tego samego czasu istniał również założony w 1720 roku szpital św. Jana de Matha w Tunisie.

Szczególne znaczenie dla odbywania redempcji w Maroku posiadała placówka w Ceucie. Szpital wraz z kolegium założyli tam w roku 1568 trynitarze portugalscy, którzy w 1640 roku, wskutek zmian politycznych przekazali je w ręce Hiszpanów. Czterdzieści lat później przejęli je trynitarze bosi, zachowując w swym posiadaniu aż do czasu kasaty Zakonu w roku 1835. Podobne szpitale funkcjonowały także w innych miastach Maroka - w Tangćr, założony w 1568 roku przez Portugalczyków oraz w Tetuan i Fez, powołane do istnienia w 1677 roku przez bosych Hiszpanów.

Tak więc, trudno dziś podać precyzyjną liczbę niewolników wykupionych przez trynitarzy. Niewiadoma jest nam liczba jeńców uwolnionych podczas redempcji partykularnych oraz tych, które zorganizowały prowincje angielska i szkocka; nieznane są także szczegóły dotyczące dzialalności bractw, dokonujących redempeji, pod kierunkiem trynitarzy. Podsumowując dzialalność redempcyjną trynitarzy trzewiczkowych hiszpańskich, portugalskich, francuskich i włoskich niektórzy podają jako liczbę wykupionych niewolników 46000, inni podnoszą ją do 75000, a nawet do 90000.

Hiszpańscy trynitarze bosi po wygraniu dwóch sporów z trynitarzami trzewiczkowymi i mercedariuszami swą pierwszą redempeję przeprowadzili w roku 1625. Po piętnastu latach znów pojawiły się spory z zakonami redempcyjnymi, co na pewien czas zahamowało tę działalność, jednak do schyłku XVIII stulecia, w sumie przeprowadzili 24 redempeje dając wolnośe 4893 więźniom.

Polscy trynitarze między 1688 a 1770 rokiem odbyli 18 redempcji, uwalniając ponad 500 jeńców, natomiast prowincja austriacka w tym samym czasie dokonala 31 redempcji, wykupując 3923 osób. Tylko częściowo znany jest efekt działalności trynitarzy wloskich. W latach 1706-1793 przeprowadzili oni 27 redempcji uwalniając przynajmniej 607 więźniów. Nie były to jednak redempcje generalne, jak w innych prowincjach, lecz prowadzone przez poszczególne klasztory, inspirowane przez handlarzy czy trynitarzy stacjonujących w Afryce. Prowincja włoska w późniejszym ezasie podjęla się zadania wykupu dzieci mauretańskich, przebywających w niewoli w niektórych krajach Afryki. W drugiej połowie XIX wieku o. Andrea di S. Agnese uwolnił ich w Egipcie ok. 350, a po nim o. Raffaele della Madonna 150. Ostatnią tego typu redempcję przeprowadził o. Leandro del SS. Sacramento w Benadir we Włoskiej Somalii, uwalniając w 1905 roku jedną rodzinę, składającą się z dwunastu osób. Tak więc sumując orientacyjnie możemy skonstatować, iż trynitarze bosi przeprowadzili przynajmniej 103 redempcje, wykupując około 14 tysięcy osób. Zatem liczba chrześcijan uwolnionych przez trynitarzy waha się między 60 000 a 100 000.